11 Maart 2025. Een gedenkwaardige dag. Vandaag heb ik eindelijk getekend bij de notaris. Het terrein is van mij! In juni zag ik het op een van de overzichtpagina’s staan waar terreinen en huizen op worden aangeboden. Direct waren we verliefd op dit terrein, dit ging het worden. Maar ja, zoals het gaat: Le permis, de vergunning, überhaupt wat willen we ermee, wat is mogelijk, hoe werkt het met alle elementen voor de bouwvergunning. Als…ik de kennis had van nu dan had ik het anders aangepakt. Maar ok, het is wat het is. Op 5 december kreeg ik de bouwvergunning, daarna moest ik 3 maanden geduldig afwachten zodat de buren eventueel bezwaar konden maken tegen de bouwplannen en daarna kon er getekend worden. Op 11 maart.

Ik noem het terrein Les Champs D’Or, de Fields of Gold. Naar dat mooie nummer van Sting. Een gouden kans, een gouden plek. 

Dezelfde dag reed de tractor van Pascal al over het terrein om het te maaien. Dat mocht ook wel, het gras of wat daar voor moest doorgaan stond tot kniehoogte. En er was aardig wat wildgroei. Met elke strook die de broyeur, de maaier maakte, zag ik het land opbloeien. De geur! De grootte! Dan is 3 hectare flink groot. Trots liep ik over het terrein om weer te visualiseren waar de verschillende onderdelen zouden komen.

Op 19 maart gaat de bouw van de tent van start, een nieuwe mijlpaal! 

Twee dingen waren belangrijk voor de komende dagen: het uitmeten van het land en het overbrengen van de tent naar het terrein. Voor het meten had ik een heuse landmeter van 100m gekocht. Gewoon een statement, zo’n ding! Heerlijk om, als is het in de regen, de piketpaaltjes te slaan en alles driedubbel te checken. Wat opviel: ik kon toch dichter bij het dal komen en had een flinke ruimte nog tussen huis en straat. Daar kan dan mooi de moestuin komen, de potager.

In Doudrac, de plaats waar ik een huis huur, leerde ik Hanneke kennen. Nota bene afkomstig uit Heiloo, mijn geboorteplaats. Ze runt een prachtige gite in Doudrac. Haar zoon was beschikbaar voor hulp met verplaatsen en de opbouw van de tent. Zo blij mee!

En dus gingen we, met m’n grote aanhanger, ook al zo blij mee, op en neer van berging naar terrein. Haha, m'n optimisme over de droge staat van het land werd direct de kop ingedrukt toen ik terrasstukken naar een ander deel van het terrein wilde rijden: ik kwam moervast te zitten. Gelukkig bood de garagist vlakbij soelaas met zijn sterke 4x4. Dan is het fijn dat je al wat vrienden hebt die je kunt bellen…

Op naar de bouw!